القرآن الکریم
آموزگار، شهلا. (1389). «فرافکنی در داستان شیر و نخچیران مثنوی مولوی». فصلنامه دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه شهرکرد. س 5. ش 18 و 19. صص 34-11.
افضلی، سید عبدالرئوف. (1399). «شبهه خدا به مثابه فرافکنی». فصلنامه پژوهشی فلسفه دین. دورۀ 17. ش 4. صص541-566.
اسولیوان، تام و دیگران. (1385). مفاهیم کلیدی ارتباطات. ترجمۀ میرحسین رئیس‌زاده. چ اول. تهران: فصل نو.
باطنی، غلامرضا. (1385). «صحو و سکر در تعالیم صوفیان». فصلنامه پژوهشی نامه پارسی. ش 2. صص 110-87.
برونو، فرانک. (1384). فرهنگ توصیفی روانشناسی. ترجمه: مهشید یاسایی و فرزانه طاهری، تهران: ناهید.
بهرامی، غلامرضا؛ معنوی، عزالدین. (1370). فرهنگ لغات و اصطلاحات چهار زبانه روان‌پزشکی آنسیکلوپدی روان‌پزشکی. تهران: دانشگاه تهران.
ثروتیان، بهروز. (1384). شرح راز منطق‌الطیر، چ 1، تهران: امیرکبیر.
دشتی، محمد. (1386). نهج‌البلاغه، قم: الهادی.
رحیمی، یدالله و همکاران. (1390). «فرافکنی در مثنوی معنوی». پایان‌نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه گیلان: دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی.
ریتر، هلموت. (1379). دریای جان. ترجمه: عباس زریاب خویی و مهر آفاق بایبوردی، به اهتمام کنگره جهانی عطار، چ 3، سازمان چاپ و انتشارات و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
زریاب خویی، عباس و بایبوردی، مهر آفاق. (1377). دریای جان، تهران: انتشارات الهدی.
زرین‌کوب، عبدالحسین. (1369). جستجو در تصوف ایران، چ 4، تهران: انتشارات امیرکبیر.
زوزنی، حسین‌بن احمد. (1340 ـ 1345). کتاب المصادر، مشهد: چاپ تقی بینش.
شی‌هی، نوئل. (1388). پنجاه اندیشمند بزرگ روانشناسی. ترجمۀ ژاله افشاری منفرد و حمید پیروی و یعقوب وکیلی. تهران: دانژه.
عطار نیشابوری، فریدالدین محمدبن ابراهیم. (1397). منطق‌الطّیر، تصحیح دکتر شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
ـــــــــــ. (1321). تذکره‌الاولیاء، مقدمه میرزا محمدخان قزوینی، از روی چاپ نیکلسون، تهران: چاپخانه مرکزی.
ـــــــــــ. (1391). تذکره‌الاولیاء، بررسی و تصحیح متن، توضیحات و فهارس دکتر محمد استعلامی، چ 23، تهران: زوّار.
ــــــــــــ. (1397). الهی‌نامه، تصحیح دکتر شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
عباسی شکرباغانی، سپیده. (1395). «فرافکنی در غزلیات سنایی». یازدهمین گردهمایی بین‌المللی انجمن ترویج زبان و ادب فارسی دانشگاه گیلان. صص 2346-2366.
ــــــــــــ .(1391). «فرافکنی و توجیه در فرهنگ عامه ایرانی». فصلنامه علمی پژوهشی جامعه پژوهی فرهنگی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. ش 1. صص 121-97.
علیقلیزاده، حسین. (1390). «بررسی تشبیه و تحلیل شیوه‌های بیان و استدلال در زبان دیوانگان عطار». فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی. ش 10. صص 67- 39.
قاضی سعید قمی. (1415). شرح توحید صدوق، تصحیح نجفقلی حبیبی، ج 1، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
قاسمی ترکی، اکرم و همکاران. (1391). بررسی و تحلیل حکایات مجانین (دیوانگان) در مثنوی‌های چهارگانه عطار (الهی‌نامه. مصیبت‌نامه. اسرارنامه. منطق‌الطیر). پایان‌نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه زنجان: دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی.
کتابی، احمد. (1383). فرافکنی در فرهنگ و ادب فارسی، تهران: علمی و فرهنگی.
کاظم خانلو، ناصر و بیرانوند، نسرین. (1393). «نگرشی عرفانی‌ـ روانشناسی بر مفهوم فرافکنی در غزلیات شمس». فصلنامه عرفان اسلامی. ش 47، صص 99-77.
کتابی، احمد. (1386). «چند مفهوم روانشناسی در اندیشه‌های مولوی». فصلنامه علمی پژوهشی فرهنگ. ش 64 و 63. صص 603-553.
کلینی، محمدبن یعقوب. (1369). اصول کافی، ترجمه و شرح: سیدجواد مصطفوی، ج 1، تهـران: کتابفروشی علمیة اسلامیه.
کیخا، ام‌البنین و همکاران. (1396). راهکارهای مقابله با فرافکنی در سیره علوی. پایان‌نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه سیستان و بلوچستان: دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی.
گنجی، حمزه. (1386). روانشناسی عمومی، چ 5، تهران: نشر ساوالان.
محمدی آسیا بادی، علی. (1385). «فرافکنی و شخصیت بخشی در شعر حافظ». فصلنامه علمی پژوهشی دانشکده ادبیات و علوم انسانی (تربیت معلم). ش 52 و 53. صص 134-111.
مجلسی، محمدباقر. (1362). بحارالانوار، ج 66، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
میلانی‌فر، بهروز. (1380). بهداشت روانی. چ چهارم، تهران: قومس.
یعقوب‌نیا، فریده و همکاران. (1399). بررسی تطبیقی فرافکنی در مثنوی معنوی مولانا و دیوان حافظ. پایان‌نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه پیام نور مرکز رشت: دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی.
)